Firmy w mieście Lipnica

Wieś została założona przez sołtysa Michała Śmietanę-Lipnickiego wraz z wałaskimi osadnikami. Miał on prawo wypasać 400 owiec na halach Babiej Góry, która weszła do katastru wielkolipnickiego. W roku 1626 było tutaj już 76 gospodarstw i żyło około 380 ludzi. Według spisu z roku 1659 Lipnicę zamieszkiwało 796 katolików i 88 ewangelików. Jedne z najstarszych rodzin mających swój udział w zasiedlaniu tej dziedziny to: Małkuch, Wojtycz, Boczkaj Lichosyt, Kudzia, Brenkus, Marczak, Niemiec, Odrobina, Jacko.Tak jak na całej Orawie domy stawiano w tej miejscowości frontem na południowy wschód, tym sposobem wykorzystując nasłonecznienie. Zaś od kąśliwych i zimnych wiatrów zachodnich, które przeważają na tych terenach, chroniły jaty tj. obite deskami północno -zachodnie części budynków. Często schronienie przed tymi wiatrami wzmacniano, sadząc od tej strony jesiony czy też inne drzewa. Oprócz względów praktycznych miało to także wymowę estetyczną. Zasadniczym pokryciem dachowym (najpierw czterospadowe wywodzące się z pasterskich szałasów, a później przyczółkowo- naczółkowe i nowsze dwuspadowe) był gont. W Lipnicy stosunkowo popularny stał się dom z tzw. wyżką. Na taką budowę mogli jednak pozwolić sobie zamożniejsi gazdowie, gdyż wymagał on więcej drewna budulcowego. Jego geneza wywodzi się z budów stawianych przy prastarym szlaku handlowym północ- południe, gdzie owe wyżki stanowiły rodzaj magazynu. O tego rodzaju budynku zadecydowały znów względy praktyczne. Przy krótkim, często mokrym i zimnym lecie- taka wyżka stanowiła doskonałe miejsce do dosuszania zebranych plonów. Ponadto taki dom świadczył o randze społecznej gazdy i jego estetycznych upodobaniach.Lipnica Wielka u swoich początków była typową wsią pasterską. Słynęła z wypasu owiec i wołów. Właśnie hale i polany śródleśne Babiej Góry stanowiły znakomite tereny do wypasania tych zwierząt.W 1627 roku stał tutaj drewniany kościółek, który sprzedano do Chyżnego. Nowa świątynia została wzniesiona w 1769r. w stylu późnobarokowym, charakterystycznym dla Górnych Węgier. Legenda głosi, iż wybudowano go za zbójnickie dukaty. Na uwagę zasługują figury kamienne ze słynnego zakładu w Białym Potoku, nastrojowe dzwonniczki loretańskie i przydrożne kapliczki, które tworzą swoistą galerię w przyrodzie, wymownie zaświadczając o historii oraz wydarzeniach dziejących się na tych terenach.Historycznym symbolem tej wioski jest Święty Łukasz-patron kościoła i parafii. Świadczy o tym wizerunek wyryty na pieczęci wsi z XVIII w., która zachowała się do dziś w Orawskim Podzamku. Współczesny herb gminy opracowany jest na historycznych źródłach, sięga do pierwowzoru, czyli herbu nadanego Lipnicy przez Marię Teresę.Lipnica Wielka malowniczo rozciąga się u podnóża Babiej Góry. Łagodne wzgórza, rozległe polany, szumiące lasy, bystre potoki i gościnni mieszkańcy, żywy folklor, bogata historia - to wszystko można odnaleźć w tej orawskiej gminie. W jej skład wchodzi największa w tej okolicy wieś - Lipnica Wielka, założona na prawie wołoskim w 1606 roku oraz najmłodsza wioska orawska - Kiczory.Powierzchnia gminy wynosi:67,5 km², w tym lasy 31,5 km² i liczy ponad 5600 mieszkańców. Położona jest w tzw. beskidzkiej części Górnej Orawy. Malowniczo ciągnie się wzdłuż potoku Lipniczanka na przestrzeni 16 kilometrów. Dolna część gminy sięga Jeziora Orawskiego i leży na wysokości 600m n.p.pm., a górna wznosi się ku szczytowi Babiej Góry (1725 m n.p.m.)Nazwę wioski etymolodzy wywodzą od ludowej nazwy trawy (poa alpina - wiechlina alpejska), która obficie porastała brzegi potoku nazwanego od niej Lipnicą. Natomiast według ludowych podań kiedyś rosło tutaj dużo lip i właśnie stąd taka nazwa miejscowości.